Κάποιες φορές η απομόνωση μου λείπει...
μα και η αποξένωση πλέον... αντικαταστάτρια άξια...
ενδόψυχη αμαρτία κρυφή
καμμιά φορά... θαρρώ απαγορευμένη...
θέλω τόσα κι όμως δεν τα έχω...
πρέπει τόσα κι όμως δεν μπορώ...
προσπαθώ συναισθήματα να μαζέψω...
κι όμως... όλα σκορπίζουν
σαν μπίλιες που τις χτύπησα με κάποια μεγαλύτερη..
το βλέπω... παρέμειναν παιχνίδια...
Παίζουμε...
παίζουμε θαρρείς και μαθαίνουμε ακόμη
κι όμως μεγαλώσαμε λένε... επειδή
ξέρουμε το τέλος για όποια αρχή κι αν φτιάξουμε...
κι απλώς το κρύβουμε
πίσω από το δάχτυλο που αγγίζει την ψυχή μας
το ίδιο δάχτυλο που γνέφει αρνητικά
το ίδιο δάχτυλο που πιέζει την σκανδάλη...
το ίδιο δάχτυλο που έδειξε και πρόδωσε...
το ίδιο δάχτυλο που ξύνει το κεφάλι μας αμήχανα
όταν δεν καταλαβαίνουμε
το γιατί παρόλο που μεγαλώσαμε
όλα συνεχίζουν να μας μοιάζουνε παιχνίδια...
θα συνεχίσω να παίζω μέχρι το παιχνίδι να τελειώσει
κι είτε νικητής είτε χαμένος
θα ξέρω πως τουλάχιστον έπαιξα...
φώναξα, γέλασα, έκλεψα, αδίκησα
μάλωσα, απέρριψα, συνεργάστηκα,
συναγωνίστηκα κι ανταγωνίστηκα
κι εν τέλει όχι για να κερδίσω...
αλλά ίσως επειδή δεν έπαψα να είμαι παιδί
ακόμα κι όταν κάποιοι, πιθανόν όχι κακόβουλα,
με έπεισαν πως μεγάλωσα...
επειδή άλλαξα παιχνίδια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου